Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/117

 Wielohradzki uczuł, że traci znów grunt pod stopami.
 — Na „Domu otwartym”! — wykrztusił, czerwieniejąc nagle.
 Muszka ramionami wzruszyła i, mrugając oczyma, zaczęła w pamięci szukać.
 — „Dom otwarty”?.. connais pas!.. co to? balet? opera?.... enfin... peu m’importe!..
 Odwróciła się szybko ku drzwiom i rzuciła okiem w głąb saloniku, w którym było słychać od pewnego czasu szelest sukni jedwabnéj.
 — Marthe!.. — zawołała — est-ce toi?
 — Oui! sois tranquille! — dał się słyszéć głos Orzeckiéj.
 Muszka znów zwróciła się ku Wielohradzkiemu i wyniośle, zimno, obojętnie mówić zaczęła:
 — Czy nie znalazłeś pan przypadkiem kartki pergaminu w formie treflu?.. wypadła mi z karnetu na wieczorze u Bodeckich... jeżeli ją pan znalazłeś... rendez-la moi.
 I głosem stanowczym dodała: — J’y tiens!
 Wielohradzki w milczeniu sięgnął do kieszeni fraka. Nie rozstawał się nigdy z tą kartką, na któréj zmienioném pismem nakreślone zacierały się już zupełnie literki.
 Lecz nagle przyszła mu inna myśl do głowy.
 Chciał naprawić swą niezręczność i pokazać się gentelmanem w oczach téj dziewczyny.