Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/133

gury i kombinacye, lecz ta gorliwość i pośpiech, z jakim pracował, zaczynały ją niepokoić.
 — Jédz, Tadziu!.. — prosiła — zupełnie z sił opadniesz...
 Lecz on uparcie głową kiwał.
 — Nie! nie!.. może późniéj... teraz mam pilną robotę.
 — Na wszystko jest czas! — odparła Wielohradzka — teraz powinieneś jeść obiad... proszę cię!..
 — Nie!., gdyż nie mam ani chwili do stracenia — upierał się Tadeusz — jutro parti de plaisir w Paprotce... prowadzę tańce, nie mam jeszcze figury nowéj wymyślonéj. Żadnego clou!.. A rozumié mama, iż po wczorajszéj figurze arabskiéj muszę wykomponować coś niezwykłego. Sukces obowiązuje...
 Nadymał się ciągle, nie mogąc zapomniéć szelestu braw, które do téj pory szumiały w jego uszach.
 — W Paprotce? — spytała Wielohradzka.
 — Tak, u Maleniego! — rzucił niedbale Tadeusz.
 — U Maleniego?..
 — Tak!..
 Lecz nie mógł długo zachować obojętnego tonu. Radość tryskała mu z oczu. Szybko porwał matkę za rękę.
 — Ha?.. co mamuś na to?.. Tadzio zaproszony do Maleniego?.. będzie fortancerował!.. Co mama na to?..