Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/136

 — Tak, proszę pani!..
 — Chodźże tutaj, co tam robisz jeszcze w téj ciemnéj kuchni?
 Po chwili na progu drzwi ukazała się Tecia, ubrana w szkocką bluzkę i czarną spódniczkę wełnianą. Głowa jéj aż lśniła od jakiegoś olejku i włosy piętrzyły się wysoko, na czubku spięte całą bateryą szpilek z celluloidu.
 — Babcia...czeka!.. — wyrzekła nieśmiało dziewczyna.
 Wielohradzka spojrzała na nią ze zdziwieniem i nagle, przypominając coś sobie, uderzyła się w czoło.
 — Ach! tak!.. tak!.. powiedz babci, że natychmiast przyjdziemy. Idź naprzód!
 Tecia zniknęła we drzwiach kuchenki
 Wielohradzka zbliżyła się układnie do syna.
 — Mój Tadziu!.. — wyrzekła powoli — dziś imieniny Teci... możebyśmy poszli na chwilę do Pikniewiczowéj...
 Wielohradzki wzruszył ramionami.
 — Ani myślę!.. to stara plotkarka.
 — Ależ mylisz się!.. — tłómaczyła matka. — Zresztą pomyśl, dawna nasza sąsiadka, stara kobieta... czeka na nas...
 Zawahała się chwilę, wreszcie dodała dość szybko:
 — Zrób to dla mnie!.. proszę cię!... Tecia jest mi wielką pomocą w méj pracy! Dziewczyna nie-