Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/147

świeżo i rozkosznie, wyglądała zdaleka jak olbrzymi fijołek, wytryskujący powabnym kielichem ze szmatu złotego piasku.
 Dezydery pytał, kogo powiezie swemi kucami, które dzwoniły zdaleka trochę przeciążoną uprzężą o podkładach z fljoletowego aksamitu.
 — Nie wiem — odparła Orzecka — zobaczę...
 — Może Muszkę Dobrojowską.
 — Cóż znowu?.. Muszka jedzie mail’em Maleniego, to rzecz dawno ułożona.
 — Na koźle?
 — Naturalnie!..
 Malewicz podsunął się teraz. Twarz miał pobladłą z powodu nieprzespanéj nocy. Przegrał wszystko, co miał przy duszy, nadrabiał jednak sztucznym humorem.
 I zaraz ofiarował się na towarzysza Orzeckiéj. Lecz młoda kobieta pokręciła głową.
 Nie! nie!.. Wezmę, z sobą Musię Statnicką.
 — Laissez la!.. pojedzie mail’em Ponickich, są jeszcze cztery miejsca wolne...
 — Nie! nie! — protestowała Orzecka. — Musia pojedzie ze mną... została mi oddana w opiekę...
 Malewicz chciał coś odpowiedzieć, lecz nagle na plac wypadł niewielki szaraban, zaprzężony w parę karych, jak piekielne smoki, koni.
 Szaraban zakreślał gzygzaki; napróżno mężczyzna siedzący na koźle starał się pohamować zapał