Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/164

 — Z Malewiczem.
 — A!... sądziłam, że Malewicz jechał na mail’u, obok Statnickiéj.
 Usiadła na kamieniu pomiędzy bluszczem a paprociami i obojętnie patrzyła dokoła.
 Wielohradzki zdobył się na odwagę i ręką na okrąg polany ukazał.
 — Ładnie tu? prawda? — zapytał.
 — Oui!.. pas mal! — odparła Muszka i natychmiast dodała — widziałeś pan jukiery Bodockich? Nadzwyczajne!.. Maleni umiéra z chęci odkupienia ich za jakąkolwidk cenę. Ale Jurek powiedział, iż za żadną cenę nie sprzeda. Gdy byliśmy w psiarni, Maleni ofiarowywał Jurkowi cztery tysiące i swroje cztery nowosprowadzone Gordon Settery. I co pan powie... Jurek odmówił...
 Mówiąc te słowa, wyciągnęła rękę w stronę Wielohradzkiego i położyła swe palce na dłoni młodego człowieka.
 — Powiedziałam jednak Maleniemu — ciągnęła daléj, a w głosie jéj nie zaszła żadna zmiana — że jeśli Jurek po wyścigach zdecyduje się sprzedać jukiery, stanowczo mu radzę, aby sprowadził innego dorożkarza z Wiednia. Ten Bratnagel ma wygląd złego i ponurego człowieka...
 Urwała na chwilę, poczém dodała:
 — Nie lubię ludzi złych, być może dlatego, że sama jestem złą istotą...