Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/167

 Tadeusz gorąco zaczął dłoń dziewczyny ściskać.
 — Dziękuję!.. dziękuję!..
 Pochylił się nad jéj ręką i całować zaczął drobne pałce osłonięte duńską rękawiczką. Woń dzikiéj jabłoni ogarnęła go w téj chwili. Skóra rękawiczki przepojona była Apple Bloosom’em. Muszka ręki nie cofała i nizkim, trochę przyciszonym głosem rzuciła:
 — Pokieruję tak, aby na season wybrać jakiéś nieznane wybrzeże morskie... Zabawimy tam najmniéj dwa miesiące...
 Zawiesiła głos i po chwili dodała, patrząc znów przed siebie:
 — Vous viendrez?.. n’est-ce pas?..
 — Oui!.. — wyszeptał Tadeusz — oui!..
 Muszka na chwilę przymknęła oczy, lecz nagle powstała z kamienia, prosta i smukła, owinięta w złoto swego płaszcza i w nocne cienie, które teraz zdawały się podnosić z ziemi, jak kłęby czarnéj i fatalnéj mgły, grozy i smutku pełnéj.
 — Nous serons heureux! — wyszeptała nagle, jakby sama do siebie.
 Po lesie rozległa się jękliwie pobudka.
 — Bal się rozpoczyna!.. — wyrzekł Wielohradzki.
 — Tak!.. chodźmy!..
 Wielohradzki sięgnął po portfel.
 — Przedewszystkiém muszę zwrócić pani zgubę,
 Muszka zadziwiła się prawie impertynencko.