Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/173

 — Statnicka jest bardzo bogata, a Malewicz nie ma ani centa...
 Muszka znów wzruszyła ramionami.
 — Cóż ztąd? — zapytała.
 — Jakto? różnica majątkowa!
 — Och! to nie przeszkoda...
 Oddalili się, rozmawiając, i Wielohradzki uczuł, iż nagle jakiś ciężar moralny spada mu na piersi, coś nakształt refleksyi, zastanowienia się...
 — Różnica majątkowa... — pomyślał — według niéj to nie przeszkoda!..
 Lecz już szukano go, gdyż wszyscy mieli przytwierdzone lampki i teraz sami pragnęli znów rozpocząć tańce. Wielohradzki pobiegł ku muzyce i grać kazał farandolę. Zabrzękły tamburyna, zagrzechotały bębny i zapiszczały flety. Piosenka południa Francyi popłynęła w dal, ku paprociom galicyjskim. Śpiew chłopów Prowancyi wiódł do tańca łańcuch arystokracyi lwowskiéj. Powoli zaczął szykować się ów łańcuch i Wielohradzki dobierał barwy gwiazd według ułożonéj gammy przez jednego z nadwornych malarzy kasyna. Na czele zabłysło słońce Muszki.
 Wielohradzki zbliżył się do niéj.
 — Rzecz ułożona... pani powiedzie farandolę na sam szczyt pagórka, ja pilnować będę oświetlenia...
 Uśmiechnęła się do niego w blaskach swego słońca, które oblewało ją złotą falą. Wielohradzki uczuł,