Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/18

dnak zachować pewien kształt, wdzięk, urok młodzieńczy.
 Drobna była, szczupła, z gorsem zapadłym.
 Wyglądała, nie na młodą dziewczynę, lecz na dziewczynkę dorastającą.
 Aureola włosów słonecznych ratowała jéj urodę: słońce włosów i przepaścista czerń oczów.
 Chłopczyk, którego prowadziła, był podobny do niéj, jak cień: mały i skurczony.
 Miał główkę ostrzyżoną przy skórze, czerwone pończoszki, buciki z rozluźnioną gumą, tabliczkę z szyfrem pod pachą i kieszenie wypchane massą nieokreślonych przedmiotów.
 Idąc, piszczał:
 — Żeby tak Tecia kupiła chleba świętojańskiego.
 — Nie! — odparła młoda dziewczyna — kupię ci papatacz, to zdrowsze!..
 Malec podciągnął nosem.
 — Nie lubię papatacza — piszczał — chcę chleba świętojańskiego...
 — Aha! żebyś znów pestki popołykał... Jutro rano!
 Nagle urwała i stanęła w ponsach.
 Spostrzegła Wielohradzkiego.
 Mimowolnym, a każdéj kobiecie właściwym ruchem sięgnęła ręką ku grzywce.
 Przypomniała sobie, iż dzisiaj nie zapiekła żelaz-