Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/22

 Lecz jeśli ręce były zużyte, postać cała trzymała się prosto, z fantazyą, z szykiem damy, z pewną dystynkcyą zdetronizowanéj królowéj.
 Błękitne źrenice patrzyły z pod przymrużonych powiek, a usta miały arystokratyczne, niedostrzeżone skrzywienie.
 Flanela szlafroka była tania i biedna, lecz szlafrok miał tren i fałdę Vatteau, spadającą od karku, po którym wiły się drobne siwe włosy.
 Wielohradzka wzięła w rękę jeden z bukiecików i zaczęła przyglądać się kwiatom.
 — Białe fijołki!.. — wymówiła, kręcąc głową.
 — Och!.. akcesorya kotylionowe były niezłe, nawet bogate... ale kolacya fatalna!.. struli mnie majonezem i jakąś mieszaniną naśladującą pasztet.
 Wielohradzka porwała się i zaczęła biedz w stronę kuchni.
 — Nastawię samowar! — zawołała.
 Lecz on wstrzymał ją ruchem ręki.
 — Nie, nie... barszcz wystarczy. Jest barszcz?..
 — Naturalnie... jednakże ja radzę ci...
 Tadeusz za głowę się złapał.
 — Błagam mamę... błagam mamę, niech mama nic nie radzi, głowa mi pęka!..
 Głos jego brzmiał ostro, krzykliwie — niecierpliwym ruchem zaczął ściągać z ramion palto.
 Jedna z gwiazdeczek zaplątała się o guzik.