Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/23

 Tadeusz zaczął szamotać się, zgrzytając zębami ze zdenerwowania.
 Wielohradzka, która stała już na progu kuchni, zbliżyła się ku niemu.
 — Pomogę ci! — wyrzekła łagodnie.
 Zręcznie, szybko odplątała wstążkę. Tadeusz zesunął palto i schwycił matkę za rękę.
 — Przepraszam mameczkę — wyrzekł dość potulnie — zapomniałem się przed chwilą... ale... jestem dziś szalenie zdenerwowany!..
 Wielohradzka przesunęła ręką po jego niemal przy skórze ostrzyżonéj głowie.
 — Ja wiem... ja wiem... — wyrzekła — ja to rozumiem! ja się nie gniewam.
 Morze miłości macierzyńskiéj było w jéj błękitnych oczach.
 Zachrobotało coś koło drzwi wejściowych.
 — To Tecia!.. — zawołała Wielohradzka — kazałam jéj przynieść świéże salzsztangi — może zjész jedną z barszczem.
 Tadeusz skrzywił się wykwintnie.
 — Wątpię!..
 — Sprobujesz!..
 Pobiegła do przedpokoju otworzyć drzwi. Podszewka jéj szlafroka, złatana z kawałków jedwabiu, szumiała po wyfroterowanéj sosnowéj podłodze.
 Do pokoju weszła Tecia.
 Ochłonęła już ze swego wzruszenia.