Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/24

 Ukłoniła się niezgrabnie, nie patrząc nawet na Tadeusza, który przyglądał się swym zębom i uszom w lustrze, i położyła kilka bułek na brzegu stołu.
 Jedna z nich, długa salzsztanga, obsypana kminkiem i solą, osunęła się na tacę pomiędzy bukieciki.
 Lecz Tecia nie zwróciła na ten szczegół uwagi, tylko podeszła ku oknu i pudło z maszyny do szycia, stojącéj we framudze, zdejmować zaczęła.
 W kuchni Wielohradzka krzątała się, nalewając barszcz do dużéj filiżanki.
 — Odprowadziłaś Felka? — zapytała, podnosząc głos.
 Tecia zarumieniła się gwałtownie.
 — Tak, proszę pani.
 — A wstąpiłaś do babki?
 — Tak, proszę pani.
 — Ma wszystko, co jéj potrzeba?
 — Tak, proszę pani; ale o dwunastéj będę musiała pójść, żeby drzwi otworzyć, bo przyjdą te panie od świętéj Eulalii, żeby babcię obejrzéć...
 — Ą nie wiész, kto przyjdzie?
 — Nie, proszę pani...
 — Dobrze — weź tymczasem tę aksamitną pelerynę pani Kozanackiéj i odpruj frendzlę. Mamy z tego zrobić kapelusz „rydikiul” i mufkę... A żwawo.
 — Dobrze, proszę pani.
 Tecia sięgnęła na stół, na którym leżała złożona w serwecie peleryna.