Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/243

 Nagle zwróciła się ku Wielohradzkiemu i dość rozkazująco spytała:
 — Do kogo był ten list, który pan schował do kieszeni, widząc mnie w bramie hotelu?...
 Wielohradzki spojrzał na nią zdziwiony i ogarnęła go wielka radość.
 Ta jéj niedyskrecya zbliżała ich już, łączyła jakimś węzłem, w słowach wyrażonego uczucia zazdrości.
 Płaski jego umysł nie znalazł nic lepszego, jak w banalny sposób wyzyskać sytuacyę.
 — Och!... — wyrzekł, cedząc wyrazy — pani téj osoby nie zna... to... enfin... nie mówmy o tém.
 Uśmiech ironii przesunął się przez usta Muszki.
 — Powiedziałam już panu — wyrzekła tym samym ostrym głosem — że lubię tylko istoty dobre, potulne i proste... Jestem sama trop bonne comédienne, ażebym mogła znosić grę innych aktorów koło siebie. Prosto, otwarcie, szczerze, poczciwie powiedz mi pan, do kogo pisałeś?
 Wielohradzki w téj chwili porzucił maskę subtelnego światowca.
 — Do mojéj mamy!... — odpowiedział prawie dziecinnym głosem.
 Muszka uśmiechnęła się teraz znowu, lecz bez śladu ironii, i szafiry swoich oczu utkwiła w twarzy Tadeusza.
 — Powtórz to pan jeszcze raz!... — wyrzekła.
 — Do mojéj mamy!... — powtarzał Tadeusz.