Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/247

pan, jak owo milieu przejrzyste i jasne na mnie działa... A przytém...
 Urwała i pochyliła się teraz nad psem, któremu uważnie przyglądać się zaczęła.
 — Jak pan sądzi? jaka to rasa? mnie się zdaje, że to będzie chien-loup. Spotykałam często takie psy w Bretanii, tylko... tamte miały guzy na czole, a ten... nie ma guza.
 Wysunęła prawą rękę z dłoni Wielohradzkiego i zaczęła gorliwie poszukiwać owego guza na łbie zwierzęcia.
 — Niema... — wyrzekła po chwili — co téż to może być za rasa?... A może to jaki bâtard, a ja napróżno sobie głowę łamię. Jak pan sądzi?
 — Nie wiem... nie znam się...
 — Prawda, zapomniałam. Nie należysz pan do sportowców... I w tém cały pana wdzięk...
 Dawniéj Tadeusz byłby się nadął i odpowiedział: „nie lubię sportów”; dziś czuł, iż to kłamstwo fałszywe może sprawić złe wrażenie, więc milczał, klęcząc wciąż na kamieniu z potulną miną grzecznego chłopczyka.
 Muszka zdawała się teraz pogrążoną w ciągłéj kontemplacyi morza.
 — Patrz pan — wyrzekła — jak się tam mienią turkusy, szafiry, szmaragdy... Wszystko to wypływa z liliowéj bieli porannéj i powoli zamienia się w cały pas najkosztowniejszych klejnotów.