Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/294

 Wielohradzki uśmiechnął się z przymusem. Miał ochotę zawołać: — Cóż w tém dziwnego!... lecz nie śmiał. Czuł, iż znów stoi nad przepaścią i że jedném słowem może rozświetlić całą sytuacyę.
 Cofnął się jednak przerażony.
 Zaczął szukać pieniędzy w kieszonkach kamizelki, i znalazł tylko dwie dziesięciofrankówki.
 Uniesiony hojnością podróżujących po za granicami kraju Polaków, rzucił na stół ową złotą monetę.
 Bretonka zafrasowała się.
 — Nie mam pieniędzy... nie mogę zdać reszty.
 Lecz on banalnym giestem fałszywego wielkiego pana wskazał ręką na stół.
 — Gardez tout ça! — wyrzekł, zmierzając ku Muszce, która nagle spoważniała, zatrzymała się przy kołysce dziecka i uważnie w twarz malca patrzyła.
 — Idziemy? — spytał Wielohradzki.
 — Tak.
 Zbierając fałdy sukni, wysunęła się Muszka z chaty.
 Stojąc na dziedzińcu, na którym suszyły się sterty paproci, zwróciła się ku Wielohradzkiemu z widocznym niesmakiem w wyrazie twarzy.
 — Dałeś jéj pan dziesięć franków? — spytała — po co? Pięćdziesiąt centymów było aż nadto dobrą zapłatą. Po co psuć takich ludzi!
 Lecz on szybko zbliżył się ku niéj i porwał ją za rękę.