Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/326

nym fantazyi. Ubrał się szybko i uśmiechnięty wszedł do pokoju, w którym matka, odziana w pikowy szlafrok, ustawiała właśnie na tacy przybory do jego śniadania.
 Widząc wchodzącego syna, zdziwiła się niezmiernie.
 — Jakto? już wstałeś?... a, mój Boże!... pewnie maszyna nie dała ci spać...
 Lecz Tecia, nie podnosząc głowy, odparła:
 — Proszę pani... jeżeli mamy odnieść tę bluzkę o jedenastéj, to jakże było czekać!
 Lecz Wielohradzki po dawnemu do lustra podszedł.
 — Nic nie szkodzi, matusiu!... nic nie szkodzi. Wyspałem się doskonale. Teraz proszę o kawę i zalczstangę... Idę do biura!
 Przyglądał się sobie z zadowoleniem. Był bardzo blady i miał błękitne pod oczyma smugi. Ale to tylko dodawało mu wdzięku. Obejrzał zęby i rozszerzał usta, wykrzywiając je w dziwacznym uśmiechu, tuż przed taflą lustrzaną.
 Wielohradzka, uradowana zmianą jego usposobienia, nalewała mu kawę.
 — Wypijesz tutaj, czy w swoim pokoju?
 — Nie, tutaj, razem z paniami!
 — Maszyna turkoce, rozboli cię głowa...
 — Och! niema obawy.