Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/327

 — Pyszności!... a co za kożuszek!... tylko u nas w kraju umieją przyrządzać kawę.
 Pił powoli, smakując, wyskrobując garnuszek.
 Wielohradzka patrzała na niego z po za swych binokli, z sedeczném uradowaniem.
 — Smakuje ci?... — zapytała.
 — Bardzo!..
 Usiłował nie spojrzéć na Tecię, lecz dziewczyna, powstawszy od maszyny, zbliżyła się ku Wielohradzkiéj.
 — Proszę pani — spytała — co zrobimy u szyi? kołnierz marynarski? czy plisowaną falbanę, czy stojący zwykły kołnierzyk?
 Była tak blizko Tadeusza, iż ten mimowoli oczy podniósł i spojrzał na nią przelotnie. Zdziwił się wielką zmianą, jaka w niéj zaszła.
 Była teraz jeszcze więcéj „dziewczynką” niż kiedykolwiek, tak bardzo schudła, zbladła i zmizerniała. Ubranie jéj składało się z szaréj płóciennéj sukienki i białego fartuszka. Włosy, z powodu ciągłego bólu głowy, czesała teraz gładko i spinała w węzeł, niemal na samym karku. Nadawało to jéj cechę szlachetniejszą, odsłaniając bardzo kształtną i małą głowę.
 Miała zupełnie wygląd pensyonarki.
 Wielohradzka zwróciła się ku synowi.
 — Powinszuj Teci — wyrzekła. — Tydzień temu odbyły się jéj zaręczyny z panem Janczewskim.