Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/34

 — Co téż ty pleciesz!.. Kafthan to karykatura... widziałam go kilka razy u Jezuitów. Rozumiem, że się z niego śmieją...
 — Tak! tak się to zdaje, ale paść na języczek któremu z tych panów, to człowiek zgubiony. Enfin niech mamcia da rogalik, bo idę do budy!
 Wziął w rękę rogalik i ostrożnie wsuwał go do kieszeni.
 — A cukier jest?
 — Jest, włożyłam dwa kawałki.
 — Dobrze!
 Od pewnego czasu „ci panowie” wprowadzili w modę jedzenie na drugie śniadanie rogalików suchych i pogryzanie kawałkami cukru.
 Naturalnie, Tadzio musiał także jeść suche rogaliki i ssać cukier.
 Wielohradzka, niezadowolona, kręciła głową.
 — Mógłbyś wziąć choć plasterek szynki...
 — Ależ nie! nie!
 Zbliżył się do matki układnie i wziął ją za rękę.
 — Mamuś!.. daj mi kilka papierków na papierosy.
 — A twoja pensya?
 — Fiu!.. na dachu — rękawiczki, krawat jedwabne skarpetki... cóż tam taka marna pensya!
 Wielohradzka sięgnęła do kieszeni szlafroka.
 — Masz pięć guldenów, tylko oszczędzaj! — prosiła. — Kropielnicki dziś przysyła po ratę.