Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/35

 — Po ratę... za co?
 — Za twój frak czerwony. Nie pamiętasz?..
 Tadeusz uderzył się w czoło.
 — Ach!.. si! si! pamiętam teraz... myślałem tylko, że to już zapłacone od świętéj pamięci... Décidément pamięć tracę!
 Przejął ten wyraz francuski od Melunia Orfickiego i szafował nim wobec osób, które Melunia nie znały.
 Schował pięć guldenów do pugilaresu, cmoknął matkę w ramię i obejrzał się po pokoju.
 — Skoro wrócę do domu, ułożę bukiety i ordery w archiwum! — wyrzekł, idąc już ku drzwiom.
 I nagle, wspaniałomyślnością zdjęty, szerokim, uprzejmym giestem tacę z bukiecikami wskazał.
 — Możecie panie wziąć sobie po jednym bukieciku... — wyrzekł uprzejmie, lecz natychmiast dodał:
 — Bierzcie tylko te, które mają podartą koronkę... całe proszę zostawić!..
 Wysunął się do przedpokoju, zginął w ciemnej głębi i nagle ukazał się znów na progu, mrugając na matkę w tajemniczy sposób.
 — Mamo!.. proszę mamy tu na chwileczkę!..
 Wielohradzka wysunęła się z szelestem.
 W przedpokoju Tadek ją za rękę złapał.
 — Zostawiłem trzydzieści dwa ordery!.. wyszeptał — trzydzieści dwa!.. niech mamcia pamięta!..