Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/65

teraz Wielohradzka nie odchodziła, tylko przez binokle przyglądała się z upodobaniem synowi.
 — Wiesz, Tadziu!... — wyrzekła nareszcie — zdaje mi się, że ty tego roku jeszcze urosłeś... Przerastasz mnie teraz o głowę, a przecież ja nie ułomek!
 Prostowała się z pewną butą — blada, a mimo to bardzo ładna w tém obramowaniu siwych włosów. Szalone przywiązanie, jakie miała do swego jedynaka, zdobiło jéj rysy, a zwłaszcza wyraz ust, prześliczną i żywą młodością.
 Tadzio nadstawił swą głowę wytartą wodą kolońską.
 — Niech mamuś pocałuje swego urwisa — prosi dziecinnym głosikiem.
 Wielohradzka kilkakrotnie, gorąco, szczerze ucałowała głowę syna.
 — Ach! ty pieszczochu! — wymówiła z lekkiém wzruszeniem w głosie.
 Nagle zasyczało coś w kuchni.
 — Jezu! coś się przypala!
 Wielohradzka wybiegła z pokoju z szumem fałd swego szlafroka.
 Teraz — Tadeusz był gotów.
 Wonny, czysty, uśmiechnięty, wyglądał jak lalka wycięta z żurnalu.
 Oglądając paznogcie, wszedł do pokoju matki, która szybko nakrywała stół obrusem i ustawiała na nim przybory do herbaty.