Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/68

 — Może tam będzie jaki oryginalny szlafrok; uważaj dobrze... to mi go późniéj narysujesz!
 — Dobrze!...
 Wziął ją za rękę i pocałował z przymileniem.
 — A na bilet da mamuś Tadziowi? — zapytał.
 Wielohradzka bez wahania sięgnęła ręką do kieszeni.
 — Ileż ci trzeba?
 — Trzy guldeny!...
 — Aż tyle?
 — Muszę iść na balkon pierwszego piętra... tam wszyscy z namiestnictwa chodzą... nie mogę bywać w krzesłach...
 Podała mu z pośpiechem żądane pieniądze, tak była rada widzieć go w tym dobrym humorze, który rozjaśniał jéj smutne mieszkanie ciepłym, wiosennym promieniem.
 Odprowadziła go na schody.
 — Zapalę wieczorem lampkę i postawię na schodach — wyrzekła, opierając się o poręcz — zawsze się boję, skoro powracasz tak późno i możesz się poślizgnąć!
 On, już na niższém piętrze, podniósł głowę z uśmiechem.
 — Mam zapałki!... — wyrzekł.
 — Pewnie w pudełku!... — troszczyła się znów Wielohradzka — tyle razy cię prosiłam, ażebyś nosił w tym metalowym futeraliku, który ci kupiłam. Je-