Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/9

 Złoto haczyków, ciemna chorobliwa massa kauczuku zagrały w blaskach wschodzącego słońca.
 — J’ irai seul!.. — dodał z komiczną rezygnacyą.
 — Żegnam hrabiego!..
 — Żegnam! żegnam!..
 Melunio rączkę, podobną do ręki kościotrupa, lecz starannie opiętą w jasną rękawiczkę, z fałd peleryny wysunął.
 Wielohradzki, widząc ten giest, swą prawą dłoń już wyciągnął.
 Lecz Melunio kilka razy tylko swą ręką w powietrzu potrząsł, nie podając jéj bynajmniéj Wielohradzkiemu.
 — Żegnam!..
 Zawrócił się i sztywno, prosto, skrzypiąc lakierkami, iść zaczął.
 Za nim wlókł się tren płaszcza, zgarniając kurz uliczny i świeże kałuże wody, ociekłe z konewek i dzbanków sług, które co chwila przebiegały wzdłuż chodników przechylone, zaspane, z roztarganemi włosami, pełnemi pierza i zardzewiałych szpilek.
 Wielohradzki szybko iść zaczął pod górę ulicy, mruknąwszy przez zaciśnięte zęby:
 — Stara mumia!..
 Myśl, iż „stara mumia” nie podała mu ręki, wprowadzała go w zły humor. Gryzł ładne różowe usta, palcami miął kieszenie palta. Błękitne oczy, duże, wypukłe, lecz mimo to dość sprytne, biegały teraz ze