Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/151

 Wkrótce wtoczył się pan bankier na kurytarz.
 Przed drzwiami numer 10 zatrzymał się chwilę, sapnął, westchnął, i zapukawszy lekko, wszedł do wnętrza.
 Znalazł się w saloniku hotelowym, umeblowanym po „hotelowemu,” to jest przystrojonym w urzędowy garnitur kryty brokatelą, lustro, szafę (!) i... nic więcéj.
 Na prawo drzwi przymknięte prowadziły widocznie do dalszych pokoi.
 Poza drzwiami słychać było szelest jedwabiów i kroki przydeptanych pantofli...
 Bankier nadstawił ucha i sapnął.
 Sapnięcie to widocznie usłyszane zostało w przyległym pokoju, bo z za drzwi zabrzmiało pytanie:
 — A kto to znów wlazł bez zastukania?
 Bankier pogładził ręką faworyty.
 — Stukałem, panno Floro! — odpowiedział z akcentem, silnie zdradzającym semickie pochodzenie — ale... co ja winien, co mnie pani nie słyszała!
 — Czegóż pan chcesz? — pytała panna Flora, ukryta za drzwiami.
 — No! co ja chcę? — powtórzył z uśmiechem bankier — ucałować rączki panny Flory i złożyć u jéj stópek maluchny prezencik, coby mnie wpisał do dobrych łask panny Flory.
 — Co tam za prezent! — targowała się bogini — może bukiet... to sobie schowaj go dla kogo innego... albo daj żonie... ja tych śmieci już nie chcę.
 Bankier szybko wyjął safianowe pudełeczko z kieszeni i różę z butoniery... oba grochy brylantowe zdjął z aksamitu i umieścił je wśród purpurowych listków kwiatu.