Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/197

 Oczy dwojga dzieci spotkały się.
 I mimowolnym, bezwiednym ruchem wyciągnęli oni ku sobie ręce.
 Jasna głowa Małaszki spoczęła na wytartym surducie Julka.
 On objął ją spokojnie ojcowskiém jakiémś ujęciem.
 Oczy jego zaszły tylko mgłą wilgotną i jeszcze pociemniały — był spokojny, cichy, smutny jak powierzchnia morskiéj głębiny.
 Ona — przeciwnie, tuliła się doń namiętnie, drżąc dziwnym, gorączkowym dreszczem.
 Zdawało się, że każdy nerw twarzy drży osobno, że po żyłach tego dziecięcego niemal ciała biegnie jakiś strumień gorący, który zapala w jéj oczach te dwa niepoczciwe ognie, płonące w jéj źrenicach.
 Czternastoletnie dziewczę zmieniło się w objęciu chłopca na zmysłową, namiętną kobietę.
 Ruchami kotki ocierała twarzyczkę swoję o ramię chłopaka — jedna ręka nerwowym ruchem plątała jego ciemne włosy.
 Cicho było dokoła.
 Na ziemię zdawała się spadać czarna krepowa zasłona.
 Noc zarzucała swój welon i szła wolno jak kochanka, którą codzienne schadzki znużyły.
 Mrok ten owijał i dwie młodzieńcze postacie, stojące przy sobie w milczeniu, a przytulone jak dwie młode brzozy, którym Bóg kazał wiecznie rosnąć przy sobie. Nakoniec Julek pierwszy ocknął się z téj miłosnéj zadumy.
 — Czas mi iść do dworu — wyszeptał, odwracając z niechęcią głowę w stronę, gdzie między drzewami