Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/209

dachu, wygląda jak wielka dziurawa płachta, którą przyodziała się żebraczka.
 U przegniłych słupów uwiązane konie z wózkami i biedkami, pospuszczały smutne łby, rozmyślając nad przewrotnością świata.
 Dokoła kałuże cuchnące, wstrętne...
 Na jednéj z nich rzucona kładka służy obecnie za ruchomą huśtawkę dwóm żydowskim bachorom.
 Bachory skaczą, śmiejąc się i krzycząc, a każdy ruch kładki — to porcya błota, obryzgująca ich rumiane twarzyczki.
 Opodal stado gęsi poważnie naradza się nad wycieczką do dworskiego ogrodu.
 Budynek ten — to karczma, siedziba siwowłosego arendarza Szmula, sławnego koniokrada na całą okolicę.
 Siedzi tu od dziada pradziada.
 „Zasiedział” już miejsce i nikt go ruszyć nie jest w stanie.
 Następca wie napewno, że cała chudoba jego poszłaby z dymem, podpalonoby karczmę z pewnością.
 Nikt się więc nie kusi o arendę horodyską, a choć intratna, bo droga do kolei przechodzi tuż koło karczmy — nikomu przez myśl nawet nie przejdzie podkupić Szmula.
 Zresztą jaśnie pan go lubi — o! nawet bardzo lubi.
 Szmul go kradnie, ale cóż robić? Przynajmniéj konie mogą w stajni stać bezpiecznie — a i to coś znaczy.
 Szmul ma siedmiu synów, sławnych siedmiu końskich złodziei.
 Jest z nich dumny!