Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/211

 Ostra woń wódki, zmieszana z zapachem cebuli i swędem kopcącéj lampki, tworzy przygniatającą atmosferę.
 Coraz głośniéj, coraz gwarniéj i ciemniéj. Z kątów wyrywa się chwilami przyciszony chichot dziewczyny, lub głośny odgłos pocałunku. Gospodynie kiwają głowami i przekręcają chustki na ucho.
 Wszystkie te twarze płoną, oczy się iskrzą, usta drżą od wewnętrznéj gorączki.
 Jakiś żar czuć w téj dusznéj, ciemnéj izbie — coś, co przyśpiesza obieg krwi, oczy mgłą zasłania.
 Zda się, że chmury wódki pływają w powietrzu, wszystko tonie w téj mgle niewidzialnéj dla oka, ale tłoczącéj piersi, przygniatającéj mózg człowieka.
 Na środku Szmul poważny, spokojny, ze swą siwą brodą i profilem patryarchy. Na ławce pod ścianą siedzi Małaszka.
 I jéj policzki płoną, wilgotne usta drżą, czerwieniąc się koralową barwą.
 Wielkie siwe oczy otwarła szeroko i wpatruje się w ciemny brudny sufit karczmy.
 Pod wpływem wódki, któréj matka nie żałuje swéj doni, po głowie dziewczyny przesuwają się tysiące myśli.
 Nizka, zapadła karczma przemienia się w pałacyk o smukłych gotyckich wieżyczkach; brudna izba jest nagle wspaniałym złoconym pokojem, tak wysokim jak cerkiew.
 Naokoło pali się sto świec dużych woskowych, w drewnianych ogromnych lichtarzach.
 Ona sama siedzi na miękkiém krześle i ustrojona