Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/251

 — Będzie wysoka i ładna — powtórzył z udaną pewnością, siebie.
 Wracając jednak na Ukrainę, zaczął tracić swą pewność.
 Zkąd u licha wezmę na poczekaniu wysoką i ładną? ta wymokła hrabina myśli, że mamki rosną jak grzyby po deszczu.
 Po przyjeździe zawołał natychmiast Szmula i zwierzył mu się z życzenia hrabiny, które mu tyle kłopotu sprawiało.
 Nadspodziewanie jednak Szmul mlasnął z radością językiem i wzruszył ramionami.
 — Nu, co za kłopot! — rzekł — tu w chacie pod bramą jest taka fajna mołodyca, silna jak dąb, a wysoka jak, z przeproszeniem, sam jaśnie wielmożny hrabia; ona pójdzie z chęcią, ale trza ostrożnie a delikatnie koło niéj, bo tam mąż złośnik i grubijan. On jéj nie zechce puścić, ale ja mam na nią sposoby...
 Tu mrugnął figlarnie okiem, a poszeptawszy chwilę z plenipotentem, zakasał chałat i poszedł do Julkowéj chaty.
 — Nu, jakże zdrowie? — zapytał u progu, a widząc niechęć na twarzy gospodyni — dodał: — Co to wy zawsze taka skrzywiona, jak środa na piątek? Ja do was z nowiną i bogactwem, a wy się krzywicie i spojrzéć nawet nie chcecie.
 Małaszka podniosła głowę.
 — Nowina? — spytała... myślała, że to hrabia powraca.
 Patrzyła więc uważnie na żyda i ręką cisnęła bijące łono.
 — Ot, przyjechał jasny plenipotent — zaczął żyd —