Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/278

 Pochyliła się ku niemu i wilgotnemi usty szepnęła:
 — Jutro o zmroku... wieczorem, w zielonym pokoju...
 Zielony pokój — była-to niewielka izdebka na facyatce, którą wytapetowano, przystrojono i przygotowano dla pana Lawdańskiego.
 Pan Lawdański nie przybył jeszcze ze wsi — niechętnie rozstawał się z tuzinem mołodyc, których był kolejno szczęściem i osłodą — pokój więc był próżny. Małaszka wiedziała o tém aż nadto dobrze.
 Naznaczyła tam schadzkę, bo za dom oddalać się na długo nie mogła.
 Hrabia uśmiechnął się i powstał. Skinieniem głowy obiecał przyjście — usunął się na bok i czekał powrotu hrabiny, która téż niebawem weszła, niosąc kryształowy flakon napełniony do połowy octem.
 Potrzeba trzeźwienia dziecka okazała się zbyteczną.
 Maryanek spał w swéj kołysce, ukrywszy nosek w mięciuchne poduszki.
 Hrabina odeszła uspokojona, w ślad za nią pośpieszył hrabia.
 Małaszka została sama.
 Zapomocą bicia i szczypania udało się jéj rozkrzyczéć dziecko, a tém samém ściągnąć hrabiego w nocy i okazać mu się w całéj pełni wdzięków i młodości. Instynktem odgadła, że jest stokroć piękniejsza z obnażoną szyją, jak w haftowanéj koszuli.
 Uśmiecha się więc teraz z zadowoleniem i ruchem leniwéj kotki zabiera się do spoczynku.
 Po chwili zasypia, a we śnie jeszcze widzi hrabiego