Strona:Gabriela Zapolska - Buciki Maryni.djvu/10

mić wrażenia; mgła jakaś oczy mu zasłaniała, gdy schwycił za klamkę.
 Wreszcie otworzył drzwi i potknął się o chłopca, pędzącego z korektą.
 — Czy można widzieć pana redaktora?
 — Je śniadanie!
 — To może…
 — Pan sekretarz też je śniadanie i wszystkie panowie też…
 Zawiejski cofnął się do sieni.
 — Przyszedłem nie w porę — pomyślał — poczekam chwilę.
 Redakcja, jedząca śniadanie o dwunastej, zaimponowała biedakowi niezmiernie.
 Po półgodzinnem oczekiwaniu, Zawiejski uznał za stosowne wsunąć się znów do przedpokoju.
 Tym razem, los posłużył mu, spotkał się oko w oko z naczelnym redaktorem, który przed chwilą przestał telefonować, lecz nie odszedł jeszcze od aparatu.
 — Czy nie mogę się widzieć z p. redaktorem? — zapytał pokornie Zawiejski.
 Zapytany odwrócił się szybko i od stóp do głowy zmierzył wzrokiem natręta.
 — Ja nim jestem — odparł, wyjmując piórko do zębów z bocznej kieszeni kamizelki — czem mogę służyć?
 — Przyniosłem przetłómaczoną nowelkę…
 Redaktor przymrużył oczy.
 — Ach!… zapewne z francuskiego.
 — Tak!
 — My tłómaczeń nie drukujemy.
 Z temi wyrazami redaktor zwrócił się szybko do telefonu i po dzwonieniu, przykładaniu ucha, powtórnem dzwonieniu rozpoczęło się sakramentalne:
 — Nie słyszę!…
 Zawiejski uczuł, że odejść powinien.
 Wysunął się cicho, potrącony na progu przez tegoż samego chłopca wydostał się na wschody.
 W sercu czuł po prostu ból dotkliwy.
 Dlaczego?