Strona:Gabriela Zapolska - Buciki Maryni.djvu/12

rozsiadło się dwóch ludzi, palących papierosy. Jeden z nich w długich butach i miękkim filcowym kapeluszu, stukał laską o ziemię i chrząkał ustawicznie. Drugi, wpatrywał się w piec powtarzając machinalnie dwa tylko słowa:
 — Wszystko jedno!…
 Gdy Zawiejski otworzywszy drzwi znalazł się pomiędzy nimi, obaj spojrzeli na przybysza pytającym wzrokiem.
 — Przynoszę… nowelkę — wyjąknął Zawiejski.
 Jegomość w butach stuknął kijem.
 — Obstalowana?…
 — Nie!… to ja sam, pragnę spróbować!…
 Mężczyzna pod piecem wyciągnął rękę.
 — Daj pan!…
 Drżącemi ze wzruszenia rękami podał nieszczęsny biuralista zwitek papieru.
 — Proszę pana redaktora!
 — To nie redaktor! — mruknął właściciel kija.
 Drugi, wzruszył ramionami.
 — Wszystko jedno! — bąknął ziewając — i ująwszy podawany zwitek, cisnął go na stół redakcyjny; lecz Zawiejski stał jakby oczekując czegoś.
 — Kiedy się zgłosić mogę? — zapytał, widząc, że obaj panowie milcząco zagłębiają się w dumaniu.
 Kij stuknął dość znacząco.
 Jegomość z pod pieca poruszył ramionami.
 — Może jutro? — zapytał ojciec Maryni. —
 — Wszystko jedno! — brzmiała odpowiedz
 Zawiejski wyszedł i gdy znalazł się na ulicy otarł pot z czoła.
 W pokoju redakcyjnym, pozostali mężczyźni spojrzeli przygasłym wzrokiem na zamykające się powoli drzwi.
 — Proletarjat literacki — mruknął właściciel kija.
 — Wszystko jedno!… — odparł jegomość z pod pieca.

(Dalszy ciąg nastąpi.)