Strona:Gabriela Zapolska - Do oddania - na własność.djvu/9

 Dama obserwowała ją chwilę.
 — Elle parait très faible...
 Malicka przeraziła się dalszej rozmowy we francuskim języku, zapomniała bowiem najprostszych zdań i wyrazów.
 — O!... o jej zdrowie niema obawy!... Zawsze była tak bladą... to jej cera!..
 — Na świeżem powietrzu będzie lepiej wyglądała. Ma śliczne włosy, skoro się ją ubierze, uczesze, będzie présentable. Czy umie cośkolwiek?
 — Czyta, pisze, rachuje...
 — Tiens! tiens!... taka uczona. Więcej umie niż moja córka. Enfin będą się razem uczyły i bawiły. W domu jest guwernantka. Pokaż mała ręce... czy palce masz długie i dobre do fortepianu.
 Malicka ujęła czerwoną i posiekaną rękę Gieni.
 — Ręka jest bardzo foremna — odparła, ożywiając się powoli — palce giętkie..
 Wyłamywała palce dziewczynki — cała przejęta gorącą chęcią umieszczenia córki u tej damy, która reprezentowała w tej chwili dobrobyt, spokój, harmonję barw, tonów, woni i zbytku.
 Jeśli ona szaleństwem swojem ze sfery tej wygnana została, niechże jej córka przynajmniej choć furtką ciasną do sfery tej wróci.
 — Krzywdy mieć u nas nie będzie — ciągnęła dalej dama z uśmiechem — córka moja jest trochę żywa, ale ma najlepsze serce, park prześliczny, położenie cudowne... Nie zabronię pannie Génie widywać się z rodzicami... O! nie jestem tak nieludzka. Skoro podrośnie — qui sait — może się i mąż odpowiedni trafi...
 Uśmiechała się uprzejmie, a z po za otwartych purpurowych warg błyskała ślicznie utrzymana emalja zębów.
 — Enfin... dobrze się składa. Córka moja brunetka, ta panienka blondynka. Będzie to kontrast bardzo ładny... Wszak prawda?...
 Zwróciła się ku Malickiej, która mimowoli uśmiech jej przejmowała i skłaniała głowę z wytwornym wdziękiem...
 — Szkoda tylko, że moja córka nie ma tak pięknych warkoczy. Co pani robiłaś, aby włosy Gieni doprowadzić do takiej długości?
 — Myłam jej głowę w wodzie portugalskiej — kłamała Malicka.
 Gienia podniosła oczy na matkę, lecz ta nie czuła zdziwionego wzroku dziecka, gorączka ją ogarniała,