Strona:Gabriela Zapolska - Dobrana para.djvu/11

Fanny pod warstwą pudru miała na policzkach dwie czerwone plamy.
 — Mój pryncypał dziś miał czerwone oczy — mówi coraz wolniej Emil — i spał, siedząc w swym gabinecie
 — Musiał hulać noc całą — odpowiada Fanny.
 Teraz milkną oboje, wyczerpawszy już cały zasób pozbieranych wiadomości.
 Z kuchni dochodzi odgłos uderzanych o siebie blach i potrąconej porcelany.
 Bona, powróciwszy od handlarza win, wywiera na swych przyborach kuchennych wściekłość, w jaką ją wprawia grubjaństwo niezaspokojnego wierzyciela.
 Nagle w przedpokoju rozlega się gwałtowny odgłos dzwonka.
 — Kto to być może? — pyta Emil.
 Lecz Fanny łapie go gwałtownie za rękę.
 — Pst!... znów cicho! to węglarz przynosi pewnie notę...
 Emil nacisnął cylinder na oczy.
 — Byleby smoluch powiedział, że nie ma nikogo.
 Fanny spogląda na męża przymrużonemi oczami.
 — Bądź spokojny... ja to już urządziłam.
 Przez grubą tkaninę wschodnich portjer, maskujących drzwi jadalni, dolatuje niski ochrypły głos węglarza, sprzeczającego się gwałtownie z boną. Dziewczyna broni się miękko: ależ tak, mój Boże! państwa niema w domu, wyszli oboje. — On brutalnie upomina się o swoją należność, dławiąc się po prostu z gniewu, sypiąc obelgi, obiecując zapłacić sobie należność na skórze pani w jakikolwiek sposób.
 Tymczasem Emil kończy spokojnie Chartreusę, a Fanny obgryza jabłko, wypluwając pożute łupiny na obrus.
 — Wyjdziesz po południu? — pyta szeptem mąż.
 — Naturalnie; idę przymierzyć mój surdut u Red-