Strona:Gabriela Zapolska - Dobrana para.djvu/5

całej falandze tych brudasów, wiszących u jej klamki dzień cały. Wreszcie ta materja japońska na ulicy Amsterdam, aż oczy ciągnie do siebie i prawie darmo jest do wzięcia. Rzadka okazja! Brudasy mogą czekać...
 Drzwi się uchylają i, uchyliwszy portjery, wsuwa się do pokoju młody człowiek, w palcie, cylindrze i z papierosem w ustach.
 — Dzień dobry! — woła od progu.
 Głos jego jest czysty i pełen wesołych tonów.
 Fanny odwraca się szybko.
 — Dzień dobry!
 Mężczyzna trzyma w ręku pęk bzu białego.
 — Dla ciebie! — woła, rzucając bukietem w twarz żony.
 Ona śmieje się, cała zmoczona wodą, którą kwiaty są spryskane.
 — Warjacie! — woła, wciągając w siebie rozkoszną woń, zapełniającą ciasną przestrzeń jadalnej salki.
 — Prawie darmo kupiłem te kwiaty — mówi mężczyzna, siadając w kapeluszu do stołu — sto su... prawda? prawie za nic?...
 — Tak, tak! — przyświadcza Fanny, kładąc kwiaty w wazon, stojący na pianinie.
 W tej chwili wchodzi bona z próżną butelką pod pachą.
 — No i cóż, wino?
 — Odmówili — proszą o wyrównanie rachunku.
 Emil odwraca się szybko.
 — Kanalje! drą człowieka ze skóry, jeszcze się zuchwalą — idź gdzieindziej.
 Bona kołysze się, spoglądając z ironją na snop bzu...
 — Gdzież pójdę? — mówi wreszcie, cedząc powoli słówka — państwo winni wszędzie...
 Tego już nadto.