Strona:Gabriela Zapolska - Dobrana para.djvu/6

 Emil podskakuje na krześle, cylinder przekrzywia mu się na lewe ucho.
 — Winni — woła, dławiąc się homarem — winni? skoro winni, to po to, aby płacić, brudasico jedna! Podaj śniadanie i nie pokazuj się bez wina... Wychodź!...
 Wspaniałym gestem wskazał drzwi bonie. Gest ten widział w „Komedji francuskiej” i zapamiętał go sobie.
 Teraz od czasu do czasu używał go, znajdując się niezrównanie wspaniałym i efektownym. Zwłaszcza w kantorze, gdzie pracuje pięć godzin i pobiera pensji miesięcznej sześćdziesiąt franków, chłopak, palący w piecu, zdaje się być gestem tym nawskroś zterroryzowany.
 Bona wychodzi do kuchni, po chwili wraca, niosąc półmisek fasoli.
 — Cóż to? — pyta Fanny — kosztując nożem potrawę.
 Lecz sługa nie odpowiada, tylko stawia na stole salaterkę, pełną potrawki z królika.
 — A teraz po wino! — woła Emil — rozkładając na kolanach wykrochmaloną płachtę, która ma wszelkie podobieństwo do prześcieradła, obrusa, ale nigdy do serwety stołowej.
 I śmiejąc się, dodaje:
 — A la bonne franquette!
 Refrain kawiarnianej piosenki rozlega się wśród ścian małego pokoiku.
 Fanny, nachmurzona na widok fasoli, rozjaśnia swą twarz, a nawet bona, podrygując, wychodzi na poszukiwanie wina.
 Bez tymczasem wydaje duszącą woń, a Emil, oczekując na petit rouge, zakrapia się koniakiem.

(Dalszy ciąg nastąpi.)