Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/113

 Na stoliku paliła się lampa, okryta dużym abażurem.
 Drzwi z pokoju do kuchni uchylone i widać przez nie łóżko służącej, zasłane wysoko a nad niem rodzaj kilimka, pozszywanego z rozmaitych kolorowych kawałków sukna i barchanu.
 Na stole nakrytym małą białą serwetką, która nie pokrywała całego blatu, stał mały biedny samowarek, koszyk z bułkami, trochę masła i dwie filiżanki, napełnione herbatą.
 Koło stołu siedziała Helena w palcie, w kapeluszu, obok niej stała Heglowa w ciemnym fioletowym szlafroku, przepasanym w pasie grubym, czarnym sznurem.
 — Zkąd przychodzisz? — spytała Heglowa.
 Helena zawahała się chwilę; jej skośne oczy zaczęły błądzić po pokoju, jakby szukając oparcia. Wreszcie odparła:
 — Jeździłam do Łazienek z Fajfrem!
 Heglowa pochwyciła ją za rękę.
 — Fajfer jest twoim kochankiem? — zawołała.
 Lecz Helena wyprostowała się dumnie:
 — Zapominasz się, moja droga! — wyrzekła dość szorstko. — Nie należę do rzędu kobiet, które mają kochanków!...
 Heglowa wypuściła rękę Heleny ze swej dłoni.
 — Dlaczego więc z nim jeździsz wieczorami do parku? — spytała.
 — Dlaczego? — podjęła Helena — jeżdżę, gdyż nie znajduję w tem nic złego...
 — Ależ on cię kocha...
 — Wiem o tem!
 — W takim razie postępujesz nieuczciwie. Nie czując nic dla niego, zabierasz mu czas, dręczysz go niewiadomo w jakim celu. Gdybyś go kochała,