Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/114

postępek twój, jakkolwiek zły i obłudny, miałby jakąś podstawę, ale tak, na co? po co?
 Helena wzięła w rękę łyżeczkę i przyglądała się jej z uwagą:
 — Dla zabicia czasu — odparła po chwili.
 Heglowa smutnie się uśmiechnęła.
 — Czasu zabijać nie trzeba, sam mija zbyt prędko a przytem, czy nie możesz zająć się czem innem...
 — Naprzykład malowaniem na porcelanie — dokończyła Helena z ironią.
 — Nie, moja droga! — Choć i to lepsze od twej szkodliwej zabawki. Lecz tyle jest innych dla nas koniecznych do spełnienia obowiązków...
 Helena porwała się z krzesła.
 — Proszę cię, nie mów mi o obowiązkach. Dosyć się o nich nasłucham u ciotki Julii...
 Sięgnęła ręką i z kanapki porwała gruby zeszyt, zakreślony niewprawnemi gryzmołami.
 — Cóż to za koszlony!
 — To „kaligrafia“ Marysi.
 — Cóż to, uczysz sługi?
 — Tak, wieczorem, gdy ze sklepu wrócę...
 — A!... une femme modele?
 Heglowa śmiać się zaczęła.
 — Proszę cię, moja Helu — wyrzekła — ironię twoją schowaj dla „małp mojej żony“. Ale wróćmy do naszej rozmowy. Cóż myślisz zrobić z Fajfrem?
 — Ja, nic!...
 — Powiedz mu to otwarcie, spełnisz czyn uczciwy!
 Helena zaczęła pić herbatę...
 — Nie powiem mu — wyrzekła — nie spełnię tego czynu uczciwego, bo to mi nie sprawi żadnej przyjemności!...