Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/115

 — Ależ dobre uczynki należą zawsze do tych, które nie spełniają nam osobistej przyjemności.
 — W takim razie nie są dobrymi, bo każdy powinien dbać przedewszystkiem o swoje zadowolenie.
 — Zkąd ty to wzięłaś? Czy i to z twego katechizmu?
 — Tak, i to z pierwszej stronicy.
 Heglowa, zdziwiona patrzyła na Helenę, która z najwyższym spokojem piła herbatę, przyglądając się ciągle łyżeczce.
 — Katechizm twój różni się dosyć od słów Pisma!...
 — Przepraszam, kochaj bliźniego swego, jak siebie samego — znaczy: oznacz przedewszystkiem normę swej miłości dla siebie a potem według tego staraj się zastosować twą miłość dla drugich!...
 — Zaczynam uważać, iż coraz więcej stajesz się paradoksalną i nakręcasz wszystko do swego użytku.
 — Moja droga, życie to także wielki paradoks!
 Obejrzała się po pokoju.
 — Hegiel ci jeszcze nie odesłał mebli?
 — Nie, nie upominam się o nie!
 — A posag?
 — Nie pomyślałam o tem. Słyszałam jednak, że mówi, iż niema ani grosza, że wszystko straciliśmy wspólnie.
 — Niech ci wyznaczy pensyę.
 — Za co?
 — Byłaś jego żoną!
 — Więc za to ma mnie utrzymywać? Teraz pozwól, że ja coś zaczerpnę z mego katechizmu.
 Usiadła naprzeciw Heleny i, oparłszy twarz na dłoni, mówić zaczęła: