Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/156

Ci, co siedzieli, szybko powstawać zaczęli, inni dźwigali się z ziemi, z dywanów, na których legli.
 — My tu po pieniądze... odezwał się chłop z batem w ręku.
 Świeżawski wziął się pod boki.
 — Po pieniądze? Czy to ja przedsiębiorca, czy to ja was godził, ruszajcie do Myłkiewicza!
 — Myłkiewicz nas tu przysłał... mówi, że niema ani grosza, bo mu pan wciąż materyał przerzuca!
 Świeżawski rękę wyciągnął w kierunku drzwi.
 — Won!
 Ci, którzy stali przy drzwiach, wynosić się zaczęli chyłkiem, lecz ci, co stali w salonie, zwłaszcza w pierwszych rzędach, nie ruszyli się z miejsca.
 — My ostaniemy tutaj, dopóki pan nam nie wypłaci! — zaczął znów chłop z batem.
 Lecz Świeżawski odwrócił się, oglądając się dokoła. Wzrok jego padł na trzymaną przez Helenę szpicrutę. Porwał ją i smagać po powietrzu zaczął.
 — Precz, albo skargę do sądu podam za najście domu... będziecie kryminalnie odpowiadać!
 Nacierając na całą bandę, wciąż szpicrutą po powietrzu gwizdał, krzycząc „kryminalnie, kryminalnie“!...
 I nagle cała banda tak przed chwilą zdeterminowana, ku drzwiom się rzuciła. W kilka sekund salon opróżnił się zupełnie. Świeżawski wypadł na schody i szpicrutą bił po poręczy, nacierając na tych, którzy się opóźniali.
 — Kryminalnie, kryminalnie! — krzyczał bez przestanku.
 Wreszcie, gdy ostatni z robotników na ulicę wypadł, Świeżawski bramę zatrzasnął a wyrwawszy z rąk stróża klucz, furtkę zamknął.