Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/17

 Czując ją tak blisko, Świeżawski obrócił głowę.
 — Czego chcesz?
 — Daj mi rubla! — wykrztusiła młoda kobieta.
 — Po co?...
 — Chciałabym posłać sobie po czekoladę i ciastka.
 Mężczyzna wzruszył ramionami.
 — Nie dam, piłaś czekoladę dziś rano. Cały dzień jesz, pijesz i książki czytasz!.. Zajmij się gospodarstwem!
 Helena parsknęła śmiechem.
 — Kaczki będę chodować w salonie, albo kury pod łóżkiem?
 Świeżawski książkę przewracać zaczął, brwi marszczył, co chwila wąs piękny, niestrzyżony — długą, białą ręką gładził.
 — Co ci zrobił Drechner? — spytała Helena, opierając się plecami o ścianę.
 — Co cię to obchodzi?
 — Bo się tak gniewałeś!...
 — I cóż z tego?... Jeżeli się gniewam, to jedynie dlatego, że ten żyd chce mnie okpić i podsuwa mi byle jakie hypoteki, albo małe procenta. Niewiem nawet, jak wybrniemy z tej historyi... Mieszkanie wynająłem za drogie... Trzeba się będzie przenieść od Świętego Jana.
 Helena westchnęła cichutko.
 — Będziemy się oszczędzać!
 — Naturalnie... jesteś nawet już na dobrej drodze. Splamiłaś szlafrok i po dwa lub trzy razy na dzień posyłasz po czekoladę...
 — Helena wyciągnęła rękę.
 — Nie gniewaj się!... — prosiła cienkim głosem.