Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/179

 Od czasu do czasu, Helena czuła, iż spogląda na nią z pod ronda kapelusza i spojrzenie to odbierało jej prawie przytomność.
 — Czy dużo zebrano z przedstawienia? — pytał Hohe.
 — Niewiem, niewiem, kilka tysięcy rubli — odpowiadała Helena.
 — Głównie zawdzięczają ten zbiór wam, moje piękne panie; jak to dobrze przyczynić się do otarcia łez niedoli!
 Głos jego brzmiał słodko, jak głos księdza, nawołującego do filantropijnych uczynków.
 Dochodzili do Nowego Światu. Hohe stanął i obejrzał się niespokojnie.
 — Pani chce iść Nowym Światem?
 — Tak!
 — Wróćmy się. Tam za dużo ludzi po chodnikach się snuje.
 Pomimo zmieszania, Helena wzruszyła po swojemu ramionami.
 — Cóż to szkodzi? Dlaczego się kryć mamy? Nie robimy przecież nic złego!
 Lecz on delikatnie ujął jej rękę i za sobą pociągnął.
 — Wierz mi pani, lepiej nam tu będzie, nikt nas nie zobaczy!
 Helena szła za nim bez oporu.
 — Czy pan się plotek boi? — spytała.
 — Nie dla siebie — odparł Hohe — lecz dla pani! Po co się narażać? I tak już o pani tyle mówią!
 Całe rozdrażnienie i rozgorączkowanie Heleny wybuchnęło w jej odpowiedzi.
 — Niech mówią; drwię sobie z tych, którzy