Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/19

 Świeżawski niecierpliwie rękę żony, która mu się do ramienia wspinała, od siebie odsunął.
 — Idź już sobie!
 Ona powstała i z ciekawością w książkę zajrzała.
 — Czytasz?
 — Tak... idź sobie!
 — Pocałuj mnie!
 Świeżawski podniósł twarz i Helena dotknęła go lekko wargami.
 W tej samej chwili drzwi od sypialni cicho się otwarły.
 — Proszę pani... wychodzę!
 We drzwiach stała służąca, kobieta trzydziestoletnia o podłużnej, końskiej twarzy. Ubrana była jak do wyjścia, w długim paltocie z czarnego sukna.
 Helena wesoło się ku drzwiom zwróciła.
 — Prędko Anna wróci?
 — Za godzinę — może pani za mną drzwi od kuchni zamknie?
 — Dobrze!
 — Lecz Świeżawski podniósł się od biurka.
 — Zaczekaj tu na mnie, ja za Anną drzwi zamknę!
 — Dobrze...
 Usiadła szybko na krześle cała przejęta myślą wykradnięcia mężowi kilku arkusików listowego papieru, na którym złocił się wspaniale jego monogram.
 Służąca i Świeżawski wyszli, zamykając drzwi za sobą.
 Helena machinalnie wzięła do ręki wycinki z gazet leżące pod przyciskiem.