Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/194

 Widocznem było, iż chciał, aby to ona, a nie on, była głównym czynnikiem i ciągnęła go za sobą.
 — Nie wiem — odparła Helena — gdziekolwiek...
 — W stronę Czerniakowa?
 — Dobrze!
 Wychylił głowę, dał rozkaz dorożkarzowi i cofnął się natychmiast, podnosząc okienko.
 W tej chwili woń heliotropu, bijącą z sukien Heleny i woń White rose, którą jego odzież była przepełniona, zmieszała się z zapachem safianu, którym powóz był wewnątrz obity.
 — Co za woń rozkoszna — wyrzekł Hohe — przymykając oczy, chciałoby się marzyć w takiej atmosferze, marzyć o tem, co pani nieznane... o serdecznem uczuciu! A!...
 Odwrócił się ku niej i natychmiast zmieniając ton, zapytał:
 — Co pani zrobiłaś z mymi listami!
 — Mam je u siebie!
 — To nieostrożne. Wolałbym, ażebyś mi je pani przyniosła... spalimy je razem.
 Helena skinęła głową, milcząc. Nie umiała znaleźć słów, wolała się nieodzywać. Przejeżdżali koło latarni, Hohe trącił Helenę łokciem.
 — Zasłoń się pani... jeszcze kto nas spostrzeże!
 Machinalnie Helena podniosła rękę i zakryła nią twarz.
 Hohe uśmiechał się i głową kiwał.
 — A jak to pani zręcznie robi, jak zręcznie — wyrzekł — boli mnie to, ale przyznać muszę, iż jesteś pani w tym względzie szalenie zręczną... wołasz sama dorożki, zasłaniasz twarz!...
 Ona chciała odpowiedzieć, zaprotestować, lecz on chwytał jej ręce.