Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/199

 Dorożka skrzypiała i podskakiwała po nierównym bruku, lecz Helenie zdawało się, iż płynie w przestworza i że rzeczywiście jest chora i osłabiona.
 Nigdy w życiu nikt nie kołysał jej tak do snu, jak ten człowiek, nigdy nie poddawała się z taką błogością pod wpływ tak niepojętej i delikatnej pieszczoty. Starała się nie myśleć o niczem, nie rezonować, nie analizować, tylko płynąć w tym błękitnym eterze cichego rozmarzenia.
 Po nad jej czołem, jak powiew wiatru przebiegł szept Hohego:
 — Śpisz?
 — Nie, myślę!...
 — Nie myśl!... Myśli twe są złe, przestań myśleć tak jak dawniej, pozwól, że ja twem sercem i duszą kierować będę... Życie twoje się zmieni, nie pozwolę ci więcej błądzić i tańcząc walca, schodzić do mogiły.
 Nagle odepchnął szybko jej głowę i puścił rękę:
 — Wyprostuj się pani! — zawołał.
 Dorożka stanęła, dorożkarz złaził z kozła.
 — A co tam?
 — Ano, droga zła! — odparł woźnica. — Nie pojadę dalej... a potem oto wicher brzydki dmie... dyabły za dorożką gonią... Wracać chyba, co?
 Hohe zasłaniał sobą Helenę.
 — Wracaj mój, przyjacielu!
 Gdy powóz ruszył z miejsca, dziennikarz pochwycił w swe objęcia młodą kobietę.
 — Słyszysz? — zawołał z emfazą — słyszysz, co dorożkarz powiedział? — Dyabli nas ścigają!... To dyabli twych dawnych grzechów i namiętności! Ale ja cię przed nimi obronię, nie bój się, nie bój się, moje biedne dziecko!...