Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/211

gestem, lecz ona, nie zmieniając pozycyi rąk, nie podnosząc oczów, wyrzekła.
 — Mam prośbę do pana!
 — Co takiego, rozkazuj, mów!... Wiesz, iż gdybyś zażądała mego życia, oddałbym ci je z rozkoszą...
 Niech pan ze mną dalej nie idzie...
 Fajfer złożył błagalnie dłonie.
 — Dlaczego? Niech pani mi pozwoli nacieszyć się swoim widokiem, ja nie widziałem pani tak dawno, choć tak często snuję się pod domem pani... Ja przeszedłem wiele przykrości w dniach ostatnich... Nie przygotowuję się nawet do egzaminu, wiem, że go nie zdam!...
 Ona stała nieporuszona i znów cicho wyrzekła:
 — Ja pana proszę, niech pan zemną dalej nie idzie!
 — Dlaczego, dlaczego? Dawniej pani sama kazała mi na siebie czekać... dawniej...
 Lecz Helena przerwała mu miękkim i łagodnym gestem:
 — To było dawniej, nie teraz!...
 — Dlaczego? Co się zmieniło?
 — Wszystko! Nie chcę, aby posądzano mnie, iż podtrzymuję i wywołuję miłość pańską dla mnie. Są zresztą pozory, które zachowywać należy.
 Fajfer cofnął się zdziwiony.
 — Pozory? Nie poznaję pani... co się z panią stało? Gdzie jest dawna pani odwaga cywilna, to piękne rzucanie rękawicy światu, które mnie tak porywało...
 Helena w tej chwili nie mogła się powstrzymać od dawnego wzruszenia ramionami.
 — Była to trochę walka z wiatrakami! —