Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/217

 — Prawda! — wyrzekł Born, śmiejąc się — ja sam odkrywam w sobie dopiero teraz te zalety. Wszystko zależy od środowiska, w którem żyjemy. Prawda, pani Heleno?
 — Obecne środowisko uczy pana smarować bułki masłem?
 — Co pani chce, sama się nie nasmaruje. A ot i pani Jadwiga!...
 Podbiegł radośnie ku wchodzącej Heglowej.
 — Mamy gościa, pani Helena!...
 — Nareszcie! — zawołała Jadwiga — cóż się z tobą działo.
 Ucałowała Helenę, która nie oddała jej pocałunku. Jadwiga nie zważając na to, zdejmowała okrycie i kapelusz.
 — Cóż, nie było dziś deficytu? — zapytał Born.
 — Nie, ani kopiejki! — wyrzekła Jadwiga.
 Zwróciła się ku Helenie.
 — Siadaj! Wypijemy herbatę razem, dobrze?
 Lecz Helena rzuciła wzrokiem na duży kuchenny zegar o malowanych różach, wiszący na ścianie.
 — Nie wiem — odparła — muszę wracać do domu!
 — Co znowu!... Spotkałam naszych obu mężów pod rękę w Alejach Jerozolimskich. Zobaczywszy mnie, przeszli szybko na drugą stronę. Dlaczego — nie pojmuję.
 Helena zbliżyła się do stołu.
 — Hegiel bał się, ażebyś nie upomniała się o swe pieniądze!
 Jadwiga parsknęła śmiechem.
 — Pieniądze! — zawołała — a mnie co teraz po pieniądzach!...