Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/221

 — Państwo będą jedli? — zapytał raz jeszcze.
 — Hohe zwrócił się ku Helenie.
 — Co pani rozkaże?
 Helena usiadła na brzegu jedynego krzesła i, unikając spojrzenia w twarz kelnera, odparła:
 — Nie wiem... Nie jestem głodna!
 — Od pierwszej chwili została uderzona wielkiem podobieństwem kształtu nosa i wyrazem oczów kelnera do Hohego. Tylko dziennikarz miał po nad krogulczym nosem czworograniaste, uparte, mozolne czoło i oczy jego chwilami pokrywał jakiś cień melancholii.
 Stanowczo jednak tych dwóch ludzi miało w szczegółach wspólne cechy, zaledwie naszkicowane lekko, lecz w oczy bijące.
 Hohe dysponował kolacyę, cedząc słowa, przerywając co chwila wyrazami:
 — A macie też co porządnego?
 Zdecydował się wreszcie na kurczęta, sałatę, szparagi i... szampana!
 Wymówił te słowa, zaokrąglając usta i dorzucił za wychodzącym kelnerem:
 — A tylko dobrą markę!...
 Kelner wyszedł. Helena powstała z miejsca i zaczęła przyglądać się obiciu.
 Hohe tymczasem ściany obmacywał.
 — Patrzę, czy gdzie szpar niema; często w takich budach są umyślnie zostawione otwory...
 Urwał i po chwili dodał z uśmiechem:
 — Tak powiadają!...
 Helena nie miała odwagi usiąść na szezlągu, który rozpaczliwie ku niej swe poszarpane łono otwierał. Hohe zajął miejsce pomiędzy kłakami i, siadając z gracyą, zagrał na wszystkich sprężynach materaca.