Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/226

 Ona machinalnie wzięła kawałek kurczęcia, nie patrząc na to, co bierze.
 — Trochę nadzienia, sypkie, ale zdaje się będzie niezłe.
 Zasiadł wygodnie i umaczał usta w kieliszku.
 — Lura, ale pić można.
 Jadł przez chwilę, lecz znów koło Borna myśl jego krążyć zaczęła.
 — Zkąd pani znasz Borna? — zapytał.
 — Och, znam go bardzo dawno, brat mój, jak pan wie, pisał, byli z Bornem w jednym obozie. Born bywał u nas w domu. Babcia go bardzo lubiła.
 Hohe brwi do góry podniósł.
 — Brat pani? Ach tak! Autor katechizmu pesymisty, ten, który pierwszy zwątpił, tak, tak, przypominam sobie. Musiałaś pani być wtedy dzieckiem!
 — Tak, wtedy nie zwracałam zbytniej uwagi na słowa mego brata, choć niejedno później odbiło się na mem życiu.
 — Born zapewne starał się panią przepoić swemi doktrynami, starał się być pani mistrzem...
 — Nie!... Born rozmawiał ze mną o czem innem...
 Hohe podniósł w górę rękę, w której trzymał widelec.
 — Ręczę, że ten rozpustnik kochał się w tobie.
 Helena duszkiem wychyliła swój kieliszek.
 Nie wiem, czy się we mnie kochał — odparła z niedbałością, ale to wiem, iż chciał i namawiał mnie, abym rozstała się z mężem!
 Hohe zmiął serwetę i cisnął ją w róg szezląga.
 — Nikczemnik! — wyrzekł — nikczemnik!...
 Nastała chwila milczenia. Helena patrzyła w puste dno kieliszka na pozostałe kilka kropel różowa-