Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/230

 — Co za sytuacya, co za sytuacya — wołał — mąż, chowający wiersze, które są napisane dla jego żony!...
 Dolał obadwa kieliszki.
 — Pijmy!... Wiesz, ten twój mąż jest o wiele rozumniejszy, niż przypuszczałem... Lubi poezyę, sądziłem, że zna się tylko na interesach.
 Przysunął do siebie Helenę i patrzył zamglonemi oczyma w jej oczy.
 — Wierna mi dziś jesteś... blada i zmęczona a taka pełna szatańskiej pokusy...
 Pochylił się nad nią.
 — Gdy pomyślę, że byłaś łupem takich Bornów, Fajfrów, krew mi się w żyłach ścina! Daj mi twoje usta!...
 Wargami do ust Heleny przylgnął, która bez pamięci, usuwała się w jego ramiona.
 Nagle śmiechy głośne i głosy dały się słyszeć w pobliżu altany.
 — Szkoda że nie kazaliście nakryć do kolacyi pod gołem niebem — wymówił głos kobiecy melodyjny i dziwnie wygimnastykowany.
 — Sosnowiczówna! — wyszeptał Hohe.
 — Jeżeli panie chcecie, każemy przenieść stół do ogrodu...
 Helena instynktownie odsunęła się od Hohego.
 — Mój mąż!
 W tej samej chwili wpadł kelner.
 — Państwo będą jeszcze co jedli?
 — Nie! — wyszeptał Hohe, który siedział na szezlągu, skurczony, mnąc w ręku brzeg obrusa.
 — Rachunek?
 — Tak!
 Kelner rzucił się ku wejściu.
 — Gdzie idziesz? Oblicz się natychmiast.