Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/243

łek. Uczę się za dużo i to od szóstego roku mego życia, obecnie więc nic dziwnego, że mam neurastenię, to jest nerwową niemoc, pożerającą nerwy głowy.
 — Przestań pracować, odpocznij!
 — Nie mogę, muszę skończyć prawo!
 — Matka powinna powstrzymać w tobie to szkodliwe dla twego rozwoju zamiłowanie do pracy.
 Młody człowiek roześmiał się cicho.
 — Zamiłowanie? Ja obecnie jestem tak wycieńczony, iż zamiłowania do pracy nie mam, mieć nie mogę. To kat mój owa praca...
 — Dlaczego więc pracujesz?
 — Dla chleba!
 — Weź się do rzemiosła, skoro nie masz sił do umysłowego zatrudnienia.
 Siennicki spuścił oczy, wreszcie wyrzekł po chwili milczenia.
 — Niemam sił fizycznych!...
 — Ciotka Julia klasnęła w dłonie.
 — A toć drągal z ciebie, dwa razy odemnie wyższy! — zawołała. — I pleciesz mi, że sił nie masz do pracy. Gadaj mi, że ci się nie chce, albo, że cię względy towarzyskie powstrzymują od wzięcia się do rzemiosła. I co z ciebie będzie, jeżeli się uprzesz przy adwokaturze? Mało to jest was? Głodem przymieracie... Zdolni i ci, którzy jeszcze mniej zdenerwowani będąc, skończyli studya, zabierają wam chleb. A toć ty sprawy psa przed krową nie obronisz, z twą miną zdechlaka! Co za generacya!... Każdy z was dziś jest „nerwowy“, chory i wyczerpany. Czemże będą wasi synowie?
 Siennicki uśmiechnął się ironicznie.
 — Nie nasza to wina! — wyrzekł powoli.