Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/245

 Przyszedłszy do domu, zastała czekającą na nią Heglową.
 — Jak się masz! — wyrzekła bez entuzyazmu, podając rękę Jadwidze — czy dawno czekasz?
 — Od kwadransa!
 — Byłam u ciotki Julii.
 — Siadaj, proszę cię!...
 Milczenie zapanowało pomiędzy dwiema kobietami.
 Helena chodziła po pokoju, zdejmując rękawiczki, kapelusz i okrycie. Zdawała się zapominać o obecności Heglowej.
 — Przychodzę do ciebie z prośbą — wyrzekła nareszcie Jagwiga.
 Helena usiadła i, opierając głowę na dłoni, wyrzekła z chłodną uprzejmością:
 — Czem mogę ci służyć?
 Heglowa milczała chwilę, jakby ciężko jej było sformułować swą prośbę.
 Mój mąż, to jest pan Hegiel, podobno bywa u was i jest przyjacielem twego męża — zaczęła wreszcie — chciałabym cię prosić, ażebyś zechciała pośredniczyć pomiędzy mną i panem Heglem w pewnej kwestyi, która podstawę mego bytu stanowić będzie...
 Helena roześmiała się ironicznie.
 — Namyśliłaś się, żądasz posagu, albo alimentów!
 Nie — odparła Helowa — nie żądam pieniędzy. Chodzi mi o co innego. Za pomocą usilnych starań otrzymałam miejsce kasyerki w składzie bielizny, wiesz o tem. W obecnym stanie rzeczy i przy ograniczonych rodzajach pracy, jakie społeczeństwo pozostawiło kobietom, nie mam wiele wyboru... Po dłuższem zastanowieniu się obrałam sobie fach,