Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/284

 — Przyjdę jutro do sklepu! — odrzuciła przez ramię.
 — Powiedz mu to sama!...
 — Proszę cię, oddaj mi tę przysługę przynajmniej i nie każ mi wstydzić się przed tym człowiekiem!...
 Głos jej drżał, w oczach miała łzy bezsilnego gniewu.
 Nad jej spodziewanie Świeżawski wyszedł do przedpokoju i spełnił jej polecenie.
 Powrócił i usiadł wygodnie na fotelu.
 — Dużo mamy dłużków! — wyrzekł drwiąco. Stroje dużo kosztują...
 Helena ukryła twarz w rozwartej książce. Dawniej byłaby rzuciła się, jak hyena, lecz dziś, krępowana mimowoli myślą swego z Hohem stosunku, milczała, pragnąc jak najprędzej uwolnić się od obecności męża.
 Lecz on wyjął z kieszeni piłkę do paznokci i zaczął pilnie swe ręce oglądać.
 — Długi są, będą procesy — wycedził przez zęby.
 — Milczenie.
 — Procesy, koszta, skandal dla kobiety z towarzystwa!...
 Urwał, poczem znów zaczął nosowym, monotonnym głosem.
 — Taki stan rzeczy trwać nie może, trzeba temu zaradzić!...
 Helena wzruszyła ramionami.
 — Jak? Długi moje sięgają do dwóch tysięcy rubli, co pocznę?
 — Podobny stan rzeczy — ciągnął dalej Świeżawski — szkodzi mi niezmiernie w interesach i może mi odebrać kredyt. Potrzeba więc temu